Het lied van Franciscus dat we gelezen hebben, is grandioos. Ik begrijp goed dat onze paus Franciscus hem als inspirator heeft gekozen. Het gedicht is super eenvoudig en heeft een ontzettend rijke inhoud. Broeder zon, zuster maan, zuster de lichamelijke dood en dan ook weer het vertrouwen dat God geen mensenkind alleen laat.
Misschien wel om jaloers te worden op zo’n eenvoudig geloof! Er zullen hier ongetwijfeld mensen zijn die inwendig verzuchten: kon ik het ook maar allemaal geloven. Jaloers zijn, verzuchten…: zou het niet duiden op ergens in ons een verlangen om wat meer te geloven dan alleen wat onmiddellijk te begrijpen valt. Zou het niet wijzen op dat verlangen om goed om te kunnen gaan met alles wat ons omringt: zon en maan en sterren, de planten, de dieren en natuurlijk de mensen. Goed omgaan met de schepping... De vogels in de lucht, de bloemen op het veld, en dan zonder zorgen leven. We willen er voor tekenen. Het lijkt wel het Zwitser Leven gevoel.
Maar zo is voor het overgrote deel van de mensheid niet de werkelijkheid. En als je tot die paar procent van de wereldbevolking behoort die 80% van de rijkdom in handen heeft dan heb je nog niets in te brengen als over Florida een superorkaan trekt. Dan behoor ook jij tot de paar miljoen mannen, vrouwen en kinderen die moeten vluchten voor het natuurgeweld. Met andere woorden we zitten allemaal in hetzelfde schuitje, alle aardbewoners tezamen. En als je veel hebt, dan kun je ook veel kwijt raken.
We vieren vandaag het oogstdankfeest. Dat vindt altijd plaats aan het einde van de zomer, we halen de oogst binnen, het graan dat met een molen gemalen wordt en waar de bakker lekker brood van bakt. De noten die worden geslagen zodat er olie uit gewonnen wordt. Het mooie hiervan is dat natuur en mens samenwerken. Met zorgen, zonder zorgen?, ik weet het niet. Dat ligt vaak aan de omstandigheden, veelal ook aan je eigen instelling. Het ligt aan je eigen verantwoordelijkheid. Ik heb zo de indruk dat de druk op onze eigen verantwoordelijkheid de laatste tijd wordt opgeschroefd.
Rond het thema duurzaamheid is veel aan de hand. Duurzaamheid in de productieprocessen, duurzaamheid in het omgaan met de schepping, duurzaamheid door zo’n prachtige molen die in verval was geraakt weer helemaal op te bouwen en er een unieke molen voor Europa van te maken. Ik voeg er maar aan toe: tevens duurzaamheid in de menselijke relaties, want duurzaamheid van het huwelijk bijvoorbeeld staat ook onder druk. Duurzaamheid heeft vele gezichten en het is de mens, dus u en ik, die hieraan moeten werken.
Hoe doe je dat? Ik meen, en ik word daar hoe langer hoe gespitster op, dat het veel te maken heeft dat je momenten van rust in je leven brengt. Neem nu de Aa hier. Als ik daar eens een half uurtje ga zitten, naar het water kijken, de vogels in de lucht, de bloemen op het veld… dat geeft rust om na te denken. Waaruit leef ik? Kan ik iets verbeteren aan mijn liefde voor hem, voor haar? Wat kan ik voor een ander betekenen? Het is grandioos hoe rond zo’n Kilsdonkse molen en op andere plekken in onze dorpen zoveel mensen zich voor anderen inzetten. Maar er zijn er ook die eenzaam thuis zitten… vaak ongewild. 35 % van de mensen in HDL van 19 jaar en ouder…! Wat betekent duurzaamheid in relaties? We zijn toch bedoeld om elkaar op te bouwen? Om ons met elkaar te verbinden?
Dat moment van rust en reflectie nemen we ook in deze eucharistieviering. We doen hier nog meer: we vragen God om zijn zegen, zijn zegen over ons, zijn zegen over deze molen, zijn zegen over ons werk, ons zaaien, ons oogsten. We drukken ook onze dankbaarheid uit want hoeveel hebben we niet ontvangen, zo maar, belangeloos. In de vruchten van de aarde, maar ook in de mens die mij, ons gegeven is.
Laten we deze houding koesteren, lieve mensen. Er is zoveel kwaadheid en boosheid onder mensen, teveel! Waar kunnen we beginnen om dit te veranderen? Hier. Hier bij de Kilsdonkse molen op 1 oktober 2017. Hier kunnen we beginnen met elkaar op te nemen, elkaar tot steun te zijn. Gewoon de liefde en de vriendschap naar elkaar wat meer laten stromen. 175 jaar Kilsdonske molen mag best een ijkpunt zijn.
Joost Jansen, pastor
