Jos en Toon, twee contente mensen uit ons dorp. Jos wordt volgend jaar 90 en Toon is 85. “We róke en drinke nie en hebben veul plezier in het leven.”
“Vruger waar op de Zandkant iedereen boer. Dè is nou nie mer. Er zen nou veul minder boere, mar veul meer koei.”Toen Jos vier was, verhuisde het gezin van den Besselaar van Nistelrode naar de boerderij op de Zandkant in Heeswijk. Daar werd Toon geboren. Ze speelden als kinderen vaak in de bossen en rond de boerderij en er moest ook flink gewerkt worden.
“Het boerenleven bestond toen vooral uit handwerk en nu bestaat het uit veel kopwerk.”
Toen ze volwassen werden, ging Jos naar de Noordoostpolder om daar bij een boer te werken. Op maandagochtend om vijf uur vertrok hij met de bus en op zaterdagmiddag, zo rond het middaguur, kwam hij weer thuis. In de polder woonden ze in houten barakken, overdag was het hard werken, 's avonds werd er gekaart.
Na een tijdje werd besloten dat Jos beter naar huis kon komen om thuis te boeren. Hij hield van het boerenleven en dat is ook tot zijn 53e levensjaar zo gebleven. Hij deed alles met de hand. Toen de melkmachines kwamen, besloot hij er mee te stoppen.
Toen ze volwassen werden, ging Jos naar de Noordoostpolder om daar bij een boer te werken. Op maandagochtend om vijf uur vertrok hij met de bus en op zaterdagmiddag, zo rond het middaguur, kwam hij weer thuis. In de polder woonden ze in houten barakken, overdag was het hard werken, 's avonds werd er gekaart.
Na een tijdje werd besloten dat Jos beter naar huis kon komen om thuis te boeren. Hij hield van het boerenleven en dat is ook tot zijn 53e levensjaar zo gebleven. Hij deed alles met de hand. Toen de melkmachines kwamen, besloot hij er mee te stoppen.
Toon ging naar de avondschool en werd metselaar. Hij bouwde mee aan veel huizen van de familie. Het was voor hem een goede keus. Hij heeft zijn werk altijd met veel plezier gedaan.‘Es ge d’n hille dag niks doet, dè is ok nie goewd’.
Toon en Jos zijn een groot deel van hun leven ook erg actief in het vrijwilligerswerk geweest. Velen van ons zullen zich Toon met zijn vrouw Annie en zijn broer André nog als brigadier herinneren, op het kruispunt van de Meerstraat en de Abdijstraat. Want ook al was Toons vrouw Annie al lang ziek, ze bleef voor de gemeenschap actief tot het echt niet meer kon.
Verder zette Toon jaren de Blauw-witter (krantje VV Heeswijk) in elkaar en werkte daarnaast vijf halve dagen in de week bij de Tonnieje Hoeve. Omdat je in die tijd maar tot je tachtigste vrijwilligerswerk mocht doen en Toon nog steeds heel actief was, werd er dispensatie voor hem aangevraagd. Op zijn vijfentachtigste stopte hij er mee.
Verder zette Toon jaren de Blauw-witter (krantje VV Heeswijk) in elkaar en werkte daarnaast vijf halve dagen in de week bij de Tonnieje Hoeve. Omdat je in die tijd maar tot je tachtigste vrijwilligerswerk mocht doen en Toon nog steeds heel actief was, werd er dispensatie voor hem aangevraagd. Op zijn vijfentachtigste stopte hij er mee.
Jos van bijna 90 schoffelt al jaren het kerkhof in Heeswijk, brengt nog steeds het kerkblad rond en was jaren als acoliet actief, tijdens de uitvaarten in de Willibrordkerk.
‘Onze Jos en ikke gon ok regelmatig bè jouw neef op de koffie’
Jos:”Ik heb net un nèj elektiese fiets gekocht, want we fietsen gèèr. Ik zeg tegen ons Antje: ‘t Is de moeite nie mer wèrt. Jawel, zin ze, ge kópt mar un nèj.”
Jos:”Ik heb net un nèj elektiese fiets gekocht, want we fietsen gèèr. Ik zeg tegen ons Antje: ‘t Is de moeite nie mer wèrt. Jawel, zin ze, ge kópt mar un nèj.”
Toon: ”Ik rèj gèèr auto en zondags gò ik altijd rond rèje mè de skónmoeder van ons Carla. We wandelen dan wè rond bè de abdèj, het kasteel of de Bedafse bèrge en vatte dan een lekker kupke cappucino.”
Tekst en foto's: José van der Heijden
