De verkoop in het abdijhuis

Vanmiddag om twee uur kon iedereen die interesse had de kunstwerken die nog over waren, in het abdijhuis bewonderen en kopen.

De dag daarvoor had de familie van Helvert, maar ook zijn mede-Norbertijnen, de kans gehad om een keus te maken uit zijn collectie.

Er was veel belangstelling onder zijn familieleden en zelfs de familieleden uit Canada gaven via internet hun wensen te kennen.

“Hij was voor ons een echte familieman, creatief, eigenzinnig en ook heel veelzijdig” vertelde een familielid.

Tijdens de middag vond er ook een soort reünie plaats, van allemaal mensen met herinneringen aan Willem, als docent, als huisvriend van ouders, als collega van de Kersouwe, enz.

Om drie uur begon de verkoop en om vijf uur hadden alle kunstwerken een bestemming.

Op één na en daar vertelt ons Theo Kennis, een medebroeder, zijn verhaal over.

Theo Kennis vertelt

”Michaël was ook apart” zegt Theo en vervolgens nodigt hij mij uit om mee te gaan kijken naar het enige schilderij van Michaël, dat nog in de abdij hangt.

“Met ‘apart’ bedoel ik het volgende:

“Op een dag vroeg Michaël aan broeder Herman wat je voelt als je een hartinfarct gehad zou hebben. Broeder Herman antwoordde dat Michaël naar de dokter moest als hij dat vermoeden had. ”Nee”, zei Michael, ”ik krijg dan medicijnen en dat is puur vergif, dat wil ik niet en vervolgens ging hij in zijn atelier aan het schilderen. Het werd zijn laatste schilderij. Toen de abt in de avond zijn ronde liep om te kijken of alles met iedereen in orde was, zag hij licht aan in het atelier van Michaël. Er stond een schilderij op de ezel waar de verf nog nat van was. Verder waren alle kwasten netjes schoon gemaakt en de verftubes gesloten. Het was zijn laatste schilderij en het vertelde veel over hem zelf en dat was heel apart want dat deed hij niet graag.”

De laatste foto van de serie over vandaag is zijn ‘afscheidsschilderij’.

Met dank aan de organisatie. Ook zij waren erg tevreden.

Tekst en fotografie: José van der Heijden-van den Berg