‘Jij ook altijd met je afwas en je boodschappen. De vrienden van Jezus beginnen te morren want het wordt nu serieus en die boodschap van Hem van wie Petrus vorige week heeft gezegd dat Hij de Messias is, de Verlosser, die boodschap wordt onprettig en strijkt tegen de haren is als puntje bij paaltje komt. Net zoals die kerk van ons problematisch wordt en een prominente VVD-er Klaas Dijkhoff en een showmaster Albert Verlinden met veel gevoel voor theater zich laten uitschrijven. Alsof hen dat bevrijdt. Hun ongenoegen blijft, ook zonder lidmaatschap, en blijft waarschijnlijk knagen.
Wanneer het spannend wordt, pas dan komen vaak de relaties onder druk te staan. Dat is tussen mensen, dat is tussen volkeren. Het bezit van aardolie of aardgas of kostbare metalen geeft druk op de internationale ketel wanneer deze mineralen schaars worden. Ik heb gehoord dat volgende oorlogen komen vanwege een gebrek aan water. Hoe bewaar je de vrede? Hoe kom je weer in het juiste perspectief te staan? Dat is de vraag in het evangelie en het is de vraag van vandaag 2018.
Jezus zegt en doet. Hij zegt: dien. Dien de mensen in plaats van over hen te heersen. Hij zegt dat een dienende houding meer bijdraagt tot verandering in het relatiepatroon dan dat de ene mens het meer voor het zeggen heeft dan de ander. Jezus doet ook nog iets: Hij plaatst een kind in hun midden. Dat is statement, zo noemen we dat vandaag. In mijn jeugd en ik denk dat het in de tijd van Jezus niet veel anders was, moesten de kinderen zich richten naar de wereld van de volwassenen. ‘Wees eens stil als de volwassenen praten!’ Als kind wist je daarin heus wel je draai te vinden. Kinderen stonden in ieder geval toen niet centraal. Jezus daarentegen zet het kind wel centraal! De onschuld, de groeipotentie, de ontvankelijkheid, de kwetsbaarheid en nog veel meer worden voor het voetlicht gebracht. Om het geruzie en gekibbel van de vrienden van Jezus te doorbreken. Maar ook voor ons…
Is het toeval dat we deze boodschap krijgen op Vredeszondag? Ik zeg vaak: het valt ons toe. Want wil je echt vrede vinden, in het klein en op het grote wereldvlak dan zullen we mensen moeten opstaan die het aandurven om even het onderspit te delven. Met meer krijgsmaterieel krijg je geen duurzame vrede. Hooguit een wapenstilstand, of een onderwerping van de ander die dan weer op revanche aast. Duurzame vrede groeit pas als je echt de andere partij wilt zien als gelijkend op je zelf. Hij is mens zoals jij. Wie deze vrede nastreeft, zal haar oogsten, hoor ik in de eerste lezing zeggen.
Vrede nastreven… hoe doe je dat. Ik zou zeggen: begin. Mensen zijn mijns inziens veel te vaak bezig met het schrijven van rapporten, businessplannen, commissies. Het mooie van Brabantse mensen, mensen van de zandgrond, is dat ze een begin kunnen maken zonder eerst alle procedures doorlopen te hebben. Zet je schouder eronder en begin. Begin maar eens je buurman te helpen met zijn tuin op orde te brengen, of het straatvuil op te pakken als je je hond uitlaat. Begin… je ziet toch wel waar het verkeerd gaat? En durf, want wij zijn zo geneigd om er met een boog om heen te lopen. Begin maar bij de spontane reactie van het kind in jou. Daarom heeft Jezus een kind in het midden geplaatst, ook midden in ieders hart. Reageer zoals een kind zou reageren en handel dan als volwassene.
Boeiend om zo’n verhaal van Jezus toe te passen op de dagelijkse omstandigheden. Zouden grote vechtersbazen zich laten vermurwen tot mededogen als er een kind geplaatst zou worden in hun midden? Het gebeurt wel eens bij een vergadering van de Verenigde Naties en de sfeer slaat om. Kunnen wij het kind in ons midden plaatsen? Kunnen wij vrede duurzaam maken door te luisteren naar het kind in onszelf? Vrede begint daar waar je vrede toelaat. Vandaag kunnen we een herstart maken…