Ronelle van Driel is er druk mee. Als vrouw van springruiter Hein van Driel bereddert ze in het Brabantse Heeswijk-Dinther thuis de stal en alles wat daarbij komt kijken. Maar ze heeft ook haar eigen job, drie kinderen, de hengst Idextro moet gepromoot worden en ze is de drijvende kracht achter Jumping Heeswijk, het springconcours van de Ruiters van Pater van den Elsen.
Van 11 t/m 15 juli wordt dat weer gehouden op het prachtige terrein aan de Busselsesteeg, met zoals elk jaar een verrassend programma.
Ronelle van Driel-Rooijakkers, 49 nu, groeide op in Breugel bij Eindhoven. Van jongs af aan reed ze pony en later bij de paarden Z2-dressuur en M-springen: “Ik vond het wel leuk, maar de hulp en steun van vader was erg belangrijk. Hij moest ’s morgens eerst de varkens voeren en ging dan met ons mee. En dan was hij ook voorzitter van de ponyclub. Ik realiseer me nu, nou ik zelf kinderen heb, hoeveel inzet dat heeft gekost om naast een druk bedrijf elk weekend op wedstrijd te gaan als hobby. Waarbij ik nog degene was die het allemaal netjes in orde wilde hebben. Mijn broers kwamen natuurlijk veel te laat thuis van het stappen, ik zorgde dat alles klaar was voor vertrek. Nu heb ik zelf twee rijdende kinderen, Estée van 11 en Donna van 13. Diego van bijna 17 rijdt niet, die is naast zijn gymnasium met muziek bezig. Je omgeving zegt gemakkelijk: dat kunnen ze zelf allemaal wel maar zo werkt het niet.”
In 1997 kwam ze Hein tegen: “Ik brak m’n enkel op een concours en toen kwamen mijn paarden bij Van Driel te staan. Zo is het begonnen. En sindsdien ben ik niet meer zelf op concours gegaan. Hein, Marcel en nu zijn vriendin Solveig nemen volle vrachtwagens mee op concours, met vijftien tot twintig paarden of meer, en dan zou ik daar ook aankomen met één paardje. Vond ik zo’n gedoe. Tot aan de geboorte van mijn tweede kind heb ik thuis de paarden nog mee gereden. Daarna was ik er natuurlijk wel altijd bij als groom, met alle hand- en spandiensten er omheen. Ik heb wat hindernissen staan te bouwen met een zwangere buik. Toen de drie kinderen klein waren, vond ik het soms moeilijk: ik kon niks doen maar ik wilde de kinderen ook niet steeds wegbrengen naar mijn ouders. We gingen een half uurtje kijken op concours. Kwamen ze ’s avonds laat thuis van concours, had ik voor mijn gevoel eigenlijk alleen maar prietpraat gehad.”
Ronelle met dochter Dona en pony Jessie en man Hein met een 7-jarige Ukato van de heer Van Oss.
Ronelle kwam binnen in een mannenbolwerk. Schoonvader Gerard, zwager Marcel en man Hein, allemaal wonend in of rond de rijhal: “Nu is het een beetje georganiseerd, het gras is gemaaid, de stoep geveegd. Dat heb ik van ons thuis meegekregen. En als Hein en Marcel op concours gaan, moet alles er netjes uitzien, twee of tweeëntwintig paarden, dat maakt geen verschil. Dat heb ik nog steeds. Gelukkig hebben we altijd twee stagiaires: meiden uit het buitenland, uit alle windstreken, via de site Yard & Groom waar je vacatures kunt plaatsen voor working students. Ze werken tegen kost en inwoning, en soms nemen ze een paard mee. En John Delforterie werkt hier drie dagen in de week. Met de hele club inclusief Gerard die toch al 77 is, doen we drie keer per week de 80 stallen. Van 6 tot 9, dan is het gedaan. In de tussentijd ga ik douchen en omkleden en dan hup naar de huisartsenpraktijk, waar ik werk als diabetes-verpleegkundige, eigenlijk mijn second life. Om een uur of 3 of 4 ben ik dan weer thuis, dan zorg ik weer dat er koffie gedronken kan worden. Daarnaast doe ik ook de boekhouding met Hein. Alleen om het huis te poetsen laat ik iemand komen.”
Ronelle kwam binnen in een mannenbolwerk. Schoonvader Gerard, zwager Marcel en man Hein, allemaal wonend in of rond de rijhal: “Nu is het een beetje georganiseerd, het gras is gemaaid, de stoep geveegd. Dat heb ik van ons thuis meegekregen. En als Hein en Marcel op concours gaan, moet alles er netjes uitzien, twee of tweeëntwintig paarden, dat maakt geen verschil. Dat heb ik nog steeds. Gelukkig hebben we altijd twee stagiaires: meiden uit het buitenland, uit alle windstreken, via de site Yard & Groom waar je vacatures kunt plaatsen voor working students. Ze werken tegen kost en inwoning, en soms nemen ze een paard mee. En John Delforterie werkt hier drie dagen in de week. Met de hele club inclusief Gerard die toch al 77 is, doen we drie keer per week de 80 stallen. Van 6 tot 9, dan is het gedaan. In de tussentijd ga ik douchen en omkleden en dan hup naar de huisartsenpraktijk, waar ik werk als diabetes-verpleegkundige, eigenlijk mijn second life. Om een uur of 3 of 4 ben ik dan weer thuis, dan zorg ik weer dat er koffie gedronken kan worden. Daarnaast doe ik ook de boekhouding met Hein. Alleen om het huis te poetsen laat ik iemand komen.”
Het bedrijf van de familie Van Driel in Heeswijk-Dinther
Zadelmak maken, paarden uitbrengen voor eigenaren, ook op 1.40m-niveau en hoger, en de handel, dat is het merendeel van de activiteiten op Stal Van Driel.
Zadelmak maken, paarden uitbrengen voor eigenaren, ook op 1.40m-niveau en hoger, en de handel, dat is het merendeel van de activiteiten op Stal Van Driel.
Daar hoort nu ook de KWPN-goedgekeurde hengst Idextro bij, de jonge Dexter die in Den Bosch op een zeer overtuigende manier tweede werd in de finale van de hengstencompetitie: “We kregen een dragende merrie op stal en daar is Idextro uit geboren. Hij is hier gebleven voor de opfok, we hebben hem zadelmak gemaakt en voorgebracht. Afspraken maken over de exploitatie doet Hein die hem ook op concours rijdt, mijn schoonvader Gerard rijdt met de hengst naar Arjan Bekkers voor de dekkingen. Als er folders gemaakt moeten worden, overleg ik met Arjan Bekkers hoe we dat het beste kunnen doen. Zo heeft ieder een eigen rol in ons drukke familiebedrijf.”
De goedgekeurde hengst Idextro met Hein van Driel
En dan Jumping Heeswijk: “De kartrekker van deze wedstrijd kreeg andere bezigheden. Onze mannen zijn van de praktische aanpak en iemand moest de kar trekken omdat we vonden dat Jumping Heeswijk op de kaart moest blijven. Ik ben interim ingesprongen, nou, dan weet je het wel. Ik vond het wel een uitdaging om het naast het werk op stal, mijn eigen werk en de kinderen toch te doen. Na de eerste keer was ik echt afgepeigerd, heb ik met longontsteking op bed gelegen. Het lijkt wel of je je verjaardag viert maar geen tijd hebt om met de gasten te praten. Maar het was wel gelukt. En dat was kicken.
En dan Jumping Heeswijk: “De kartrekker van deze wedstrijd kreeg andere bezigheden. Onze mannen zijn van de praktische aanpak en iemand moest de kar trekken omdat we vonden dat Jumping Heeswijk op de kaart moest blijven. Ik ben interim ingesprongen, nou, dan weet je het wel. Ik vond het wel een uitdaging om het naast het werk op stal, mijn eigen werk en de kinderen toch te doen. Na de eerste keer was ik echt afgepeigerd, heb ik met longontsteking op bed gelegen. Het lijkt wel of je je verjaardag viert maar geen tijd hebt om met de gasten te praten. Maar het was wel gelukt. En dat was kicken.
Van 11 t/m 15 juli hebben we qua sport grofweg hetzelfde programma als vorig jaar. De vrijdagavond wordt de speciale rubriek Jumping Heeswijk Twisted: serieuze dressuurruiters springen een parcours en springruiters rijden een kür op muziek. We hebben nu al zes teams van twee. En Johan Wilmink kan dat super omroepen.
Hans van Kempen van Liberty sponsort weer een junior trainingsmolen, Combipro een hindernis, en we hebben nog meer mooie extra prijzen. Plus dat het gewoon fijn rijden is in een fijne accommodatie, we hebben gewoon een mooie wedstrijd met Brabantse gezelligheid.” Het wordt dan extra druk voor Ronelle: “Het is natuurlijk net in de tijd dat er hier zo’n 15 tot 20 veulens worden geboren uit onze eigen merries. Plus dat Marcel, Hein en Solveig alle dagen meerijden. Zij moeten ’s avonds als lid ook weer het parcours opbouwen voor de volgende dag, dan met de paarden naar huis en alles weer klaarmaken voor de volgende dag. Intussen gaat het werk hier ook door, gelukkig hebben de kinderen vakantie dan.”
“Ik krijg er energie van,” zegt Ronelle. “Andere mensen gaan naar de sportschool of ze gaan hardlopen, dat hoef ik niet te doen. Ik zou het erg vinden als ik niet mee zou kunnen helpen. Zo gewend om van alle markten thuis te zijn. Het is een way of life, zeg maar de aard van het beestje. Als je iets doet waar je achter staat en waar je veel van weet, dan zie je meteen resultaat, misschien is dat wel waarom ik het volhou. Ik ben niet zo van de poeha en het circus, een toenemende tendens in de paardenwereld. We proberen op onze manier toch daarin mee te gaan. Je moet wel, anders kennen ze je niet.”
