overweging op 20 augustus 2017. Staatssecretaris Dijkhoff ligt onder vuur vanwege de uitzetting van een Armeense vrouw terwijl haar kinderen ergens ondergedoken zitten. Enkele vluchtelingen die we in de abdij hebben, zijn ontevreden – volgens het Brabants Dagblad - omdat ze zolang op echte woonruimte moeten wachten. En ze klagen omdat er geen vrijwilligers werk is…
We verzuchten: we doen het ook nooit helemaal goed.
En anderen vinden dat er in Nederland en Europa helemaal geen plek is voor mensen van ver weg. ‘Stuur ze maar terug!’
Jezus lijkt ook moeite te hebben met buitenlanders. Een buitenlandse vrouw spreekt Hem aan en Hij wijst haar af. Hoe kan dat nu? Jezus hoort toch een toonbeeld van barmhartigheid en compassie te zijn? Als Jezus dan Gods Zoon is, hoe kan Hij dan zo gevoelloos reageren? Hij blijkt dus ook maar een mens te zijn! ‘Maar een mens te zijn…’ Gelukkig, zeg ik. Jezus laat zien dat Hij een mens is van zijn tijd, binnen het joodse volk van zijn dagen. Toen (en dat is op een bepaalde manier gebleven) was er een sterke scheiding tussen de joden en ‘de anderen’. Vanuit de geschiedenis is het wel te begrijpen maar je mag er vraagtekens bij zetten. En die zijn gezet, ook in de Joodse traditie. We hoorden in de eerste lezing een heftig pleidooi voor ‘open grenzen’, meer nog: de profeet Jesaja heeft het over een roeping van Israël om een huis van gebed te zijn voor alle volken. Dat is nog al wat: een huis van gebed zijn. Een huis waarin mensen van welke achtergrond ook welkom zijn en tevens worden gewekt om open te staan voor God en zijn nieuwe wereld. In de tijd van Jesaja – zo’n 500 jaar vóór Christus – is dit revolutionair. Het is ook profetisch gebleven, tot in onze dagen. Want nog steeds is diversiteit tussen mensen een spannend gebeuren. Ik kan me nog herinneren als kind dat de eerste zwarte op mijn basisschool kwam. We motsen allemaal even voelen of die donkerbruine kleur niet afgaf…
Krachtig in dit verhaal is dat Jezus ‘omgaat’, Hij laat zich omturnen door deze buitenlandse vrouw. Het is in het directe contact met deze vreemde, dat Jezus zijn mening verandert. Je ziet dit vandaag ook: mensen die menen dat Nederland voor de Nederlanders is en dat alle buitenlanders terug moeten, willen wel dat die aardige Syriërs bij hen in de straat blijven. Het persoonlijke contact breekt doorbreekt vastgeroeste kaders. Die vrouw gelooft in Jezus en Hij gaat in haar geloven, en zo komen zij tot elkaar.
Hier begint de missie, de zending, de instelling van christenen om hun geloof te delen met mensen overal op de wereld. Was die ontmoeting met de Kananeese vrouw er niet geweest, dan was wellicht de boodschap van Jezus dn zijn actieradius niet over de grenzen van het Joodse land heen gekomen. De boodschap van `jezus, die bevrijdende dynamiek, moet over eigen grenzen heen. Heel de wereld moet een huis van gebed worden. Ieder mag en kan binnengebracht worden in de familie van God. Waarom?
God heeft niet voor niets de mens heel divers geschapen. Blank, zwart, geel, bruin, mannen en vrouwen… Die diversiteit is van God, we mogen haar niet ongedaan maken. Die diversiteit is bedoeld om elkaar te verrijken. Een monocultuur is altijd armer dan een cultuur waarin een rijke schakering van mensen elkaar aanvullen. Zoals vele leiders in Amerika en elders zeggen: haat tegenover elkaar, etnisch geweld, antisemitisme en andere vormen agressie van mensen onderling, is verwerpelijk. Het zou niet moeten en mogen.
Maar we leven wel in zo’n wereld. We mogen dit niet ontkennen. Wat kunnen wij hier in (Loosbroek, Dinther) er aan doen? Allereerst in onze houding wanneer we in gezelschap zijn waar ongenuanceerd over vluchtelingen gesproken wordt. ‘En als nu eens een aardige Eritreese familie naast je woont?’ Vaak doorbreekt zo’n opmerking het zij-wij-denken. Het gaat om de directe ontmoeting, net zoals bij Jezus en de Kananese vrouw. Er is tevens de gewone omgang met elkaar waarin ieder van ons moet en mag ervaren hoe verschillend we allemaal zijn. Als we dit nu eens zien als een geschenk van God? Als we dit nu eens koesteren en ons voordeel er mee doen? Samen dat huis van gebed vormen voor de volken…
Joost Jansen, norbertijn
