De houding van Abraham lijkt een beetje op wat er vandaag aan de hand is met het Internationale Olympische Comité: alle Russische sporters uitsluiten van meedoen of zijn er enkele, vijftig wellicht, misschien maar veertig, of als het niet anders kan, tien sporters die dopingvrij zijn?
Abraham begint bij vijftig, vijftig mensen die hij wil redden van de ondergang. Vijftig van een veel grotere massa mensen in Sodom en Gomorra die waarschijnlijk niet eens in de gaten hebben dat er iemand voor hen aan het bidden is. Een beetje zoals wij hier in deze kerk. Hoeveel procent zijn wij van de bevolking van HDL? Want wij bidden toch niet alleen voor onszelf, we bidden toch ook voor onze familie, voor onze buren, voor allen die ons lief zijn (of minder lief...), voor de mensen dichtbij en veraf? Bidden is een krachtig medicijn… Laten we gewoon eerlijk zijn: de gewoonte om op zondag naar de kerk te gaan is voor een groot deel verdwenen. Je moet weer zin hebben om te gaan, of zin maken zou mijn moeder vroeger eraan toegevoegd hebben. Je moet er voor kiezen. Gaan uit gewoonte is er meestal niet meer bij.
En wat, wie, bepaalt onze keuze? Waarom zouden we samen een parochie vormen waarbij de viering op zondag toch als cement, als bindmiddel fungeert voor de saamhorigheid? Op de allereerste plaats moet er een behoefte zijn, een verlangen. Dat verlangen kan soms gewoon helemaal afwezig zijn. De voormalige minister Zalm, nu de grote baas van een bank, zei eens: ‘Ze zeggen dat geloof een gave is. Nou, ik heb die gave niet gekregen. Ha, ha!’ Zo simpel is het natuurlijk niet. De omstandigheden zijn er ook niet naar. Men vertelt in oude verhalen dat de bevolking van Sodom en Gomorra hele gewone mensen waren. Ze deden wat er in hun gevoel op kwam, eten, drinken, met elkaar naar bed gaan en ook weer opstaan. Hoe kon het dan bij hen verkeerd gaan? Ze aapten elkaar na. Als er een paar uit verveling iets gingen doen, dan gingen ze het allemaal doen. Het waren allemaal uniforme mensen geworden, allemaal gelijk, iedere eigenheid werd de kop ingedrukt. Dat was de fout. In drie weken tijd zijn er al twee miljoen Nederlanders (van de zeventien) verslingerd aan Pokemon Go! Het is moeilijk om als jongere hieraan te ontsnappen. O ja, die jongeren van de Wereldjongerendagen richten hun leven anders in… Eenmaal het verlangen gewekt naar dat er toch iets meer is, Iemand meer is, moet er wel een plek zijn waar men terecht kan voor dat verhaal van God met mensen, voor de Blijde Boodschap.
Met de krimp die er is in kerkgangers en in Gods personeel ontkomen we er niet aan ook onze parochiestructuur onder de loep te nemen. We hebben de afgelopen week veel knopen moeten doorhakken. Want de vier parochies Heeswijk, Dinther, Loosbroek en Berlicum/Middelrode gaan samen op 1 januari 2017 als parochie Heilige Augustinus. Ook de vieringen moeten verdeeld worden. De abdij stelt één priester per weekend beschikbaar, dat is dus passen en meten. Het houdt in dat er minder eucharistievieringen zullen zijn, dat ze anders verdeeld worden. Dat de viering op zondag in Dinther naar 10.45 uur gaat. En nog veel meer. Het allerbelangrijkste heb ik meegekregen van ’n parochievergadering die over deze fusie ging.
Op het einde van de avond zeiden ze met elkaar: we hadden het liever anders gehad maar gezien de huidige tijd zetten we samen onze schouders er onder. Dat is groots. En ik bedank ze en ben trots op ze. Dit is de juiste houding. Een fiere houding. Zo’n houding getuigt van geloof en vertrouwen. Want het gaat er toch ook om dat in deze hectische maatschappij waarin mensen als het ware gedwongen worden om te gaan denken zoals de grootste schreeuwers uitkramen, dat er plaatsen zijn waar we kritisch onze eigen mening kunnen vormen. Plaatsen waar we gevoed worden door de ervaringen van gelovige mensen die ons zijn voorgegaan. Plaatsen waar in alle vrijheid geluisterd kan worden naar wat God ons zegt en wij elkaar bemoedigen. Plaatsen waar belangeloos God eer wordt gebracht en dus ook mensen worden gevoed om belangloos elkaar nabij te zijn. Laten we bij al ons ‘gereorganiseer’ nooit vergeten waar een geloofsgemeenschap voor staat: Gods barmhartigheid ontvangen en doorgeven!
Joost Jansen, Abdij van Berne
