overweging op Palmzondag
Is Hij echt welkom? Zijn zij welkom? Er is een oud verhaal van een stad met hoge muren en smalle poorten. In die stad zijn alle mensen gelijk, nog sterker; ze zijn allemaal even lang, even breed, lopen in dezelfde kleren rond, spreken allemaal dezelfde taal.
Er wordt niet gezegd of ze ook gelukkig zijn…
Als er iemand binnen wil dan wordt hij aan de poort tegengehouden. Hij moet zich aanpassen aan het postuur van de mensen, aan hun taal, hun kleding. Anders mag hij er niet in. Soms slipt er wel eens iemand door de controle. Die is dan echt anders dan de bewoners van die stad. Sommige mensen worden jaloers op hem (of is het een haar?). Kon ik ook maar zo vrij zijn en helemaal mijzelf, hoor je hier en daar zeggen. De indringer wordt een probleem.
Dit is het probleem van Jezus aan het begin van de Goede Week. Het is ook ons probleem wanneer er zoveel haat en agressie loskomt in onze gemeente. De mensen in Jeruzalem juichen Jezus toe, want een vrij mens is aantrekkelijk. Hun gejuich tekent hun verlangen naar vrijheid. En tegelijkertijd zit daar ook de angel. Want je kunt Hem wel toejuichen en je mantels op de weg neerleggen, de rode loper uitrollen, maar de tegenstand is er ook en niet zo mals. Over zes dagen is Hij gekruisigd, gedood, terechtgesteld. Met zo’n grandioze intocht zou je zo’n einde niet vermoeden. Maar de haat en agressie in Heesch de laatste twee maanden, dat hadden wij toch ook niet zien aankomen?
Palmzondag heeft van oudsher twee gezichten: jubel en verguizing. De hoogte en de diepte, zelfs de afgrond, van het bestaan. Het is het begin van de Goede Week. Ieder jaar weer krijg ik wel de vraag van een kind: waarop noemt men deze week ‘goed’? Er is toch een onschuldige vermoord? Ja, dat is gebeurd. Maar we vieren Pasen omdat deze moord op Jezus voor hem niet het einde is geweest. Hij blijkt door de dood heen levend te zijn. En dat is ‘goed’. Daarom hebben we het in het katholieke Nederlandse taalgebruik over een Goede Week. En die Goede Week begint met deze Palmzondag.
Van oudsher ontvangen wij op deze dag het palmtakje. Het is een tak die ‘groen’ door de winter heen gekomen is. Deze tak is niet afgestorven en verdord. Daarom is het palmtakje een symbool voor leven dat blijft. Het is dus een teken van hoop. Want de inwoners van Jeruzalem kunnen dan wel mooi met deze palmtakken Jezus verwelkomen als Hij Jeruzalem intrekt, enkele dagen later schreeuwen ze ‘weg met Hem, aan het kruis met Hem’. Zo snel kan een publieke opinie omslaan, als er… En daar komt het weer: als er jaloezie, zelfs haat, in het spel is. Dat verziekt relaties, het kan een samenleving verzieken. Het kan leiden tot moord. We zien het in het proces van Jezus dat we met deze zondag ingaan. We zien het ook in onze samenleving vandaag rond alles wat de vluchteling onder mensen oproept.
Hoe gaan we met jaloezie en haat om? Op de eerste plaats door te constateren dat deze er is en je kop niet in het zand steken. Vervolgens je keren naar je eigen hart. Dat is een beweging die de hele vastentijd, de veertigdagentijd, ons aanbevolen wordt en die rond deze jaloezie en haat heel concreet is. We kunnen niet hard tegen hard gaan want dan maken we dezelfde fout. Jezus laat het in deze week ook aan zich gebeuren. Weerstand biedt Hij niet. Omdat Hij slap en soft is? Neen, dat is Hij niet. Soms moeten de dingen hun beloop hebben. Doe je als ouder toch ook? Je gaat meestal niet hard in tegen je kinderen. En Jezus beschouwt ons als zijn kinderen, kinderen van God.
Laten wij met deze milde Jezus meetrekken in deze week. Er is veel aan de hand in onze samenleving. Er is veel werk aan de winkel in een klimaat van tegenstellingen. Al zijn het maar de verdelende opmerkingen op een verjaardag of een ander feest. Mensen kunnen erg hard zijn over anderen. Jezus zelf had er alle reden toe om eens flink van leer te trekken. Die tijd is voorbij. Hij gaat zijn weg tot de dood. Maar de palmtakken herinneren Hem er aan dat de hoop blijft. En het geloof in zijn opdracht. En de liefde van God zijn Vader. Laten wij met Hem meetrekken in deze week, met het palmtakje als teken van hoop…
Joost Jansen, norbertijn
