overweging op 21 februari. ‘Kom eens kijken?’ Wat roept zo’n vraag bij mij, bij ons op? Ik weet uit mijn jeugd dat ik me vaak bij de hand heb laten nemen en ontdekkingen heb gedaan. Nieuwsgierigheid blijft een motor voor nieuwe ontdekkingen. En niet alleen in mijn jeugd. Ik heb me vaak bij de hand laten nemen, meestal ten goede. Niet altijd.
Ik ben geraakt door hoe het evangelie opent: Jezus neemt zijn drie vrienden met zich mee… om te bidden. Ze laten zich leiden. Ik of jullie kunnen die drie vrienden zijn. Waar neemt Jezus ons mee naar toe? Naar Pasen? En wat betekent dat voor ons? De weg is: bidden en de berg op gaan. Wat gebeurt er dan? Wat gebeurt er als je bidt? Het begin is dat je vertrouwen hebt in die ander, bijvoorbeeld nu hier tijdens deze mis. We kunnen ons laten meenemen door de verhalen en door alles wat we in deze viering doen. Het verhaal dat Jezus ineens in een ander licht komt te staan. Verwonderlijk. Hij laat zich ineens heel anders zien. Het licht komt van buiten, het licht komt van binnen. De drie vrienden raken in verwarring. Zou ik ook geweest zijn. Wat is hier aan de hand? Ik lees dat Jezus daarvoor in gesprek geweest was met Mozes en Elia, zo iets kan in een visioenverhaal. Bij ons gebeurt dat ook als wij dat verhaal horen over Abraham die een verbond heeft met God en aan wie een talrijk nageslacht wordt beloofd. En Abraham heeft nog niet eens één kind! Hij moet het maar vertrouwen. Ik kom er maar moeilijk uit met al die verwarrende beelden. Dat gebeurt als je je bij de hand laat nemen. Je moet helemaal omschakelen. Laat ik proberen wat helderheid te krijgen…
Dit verhaal van de gedaanteverandering van de Heer Jezus krijgen we steeds op de tweede zondag van de vasten, de veertigdagentijd, onderweg naar Pasen. De bedoeling is ons te bemoedigen. Want het licht van Pasen moet ons lokken, het licht ontstoken in de Paasnacht met een nieuwe paaskaars. We krijgen hier al een glimp te pakken. Wat meer is: Jezus spreekt met Mozes en Elia over zijn Exodus, dus Jezus ziet zijn laatste gang in de Goede Week als een doortocht, dan wel niet door de Rode Zee, maar Jezus zal wel diep moeten gaan. Dat is een lastige weg, de weg van lijden en onzekerheid. Nogal wat mensen gaan vandaag die weg… Des te belangrijker dan dat wij hier bij stil staan. We leven toch samen met anderen? Wij willen hen toch nabij zijn? Laten we ons meenemen ook door hun geworstel, door hun verdriet en zoeken naar licht in het duister?
De bedoeling van de vasten, van de veertigdagentijd, is aandacht voor wat ons zelf ten diepste kan bewegen én aandacht voor mensen in nood. Dat kunnen zijn de vreemdelingen die bij ons aan de deur kloppen, dat kan ook de buurvrouw zijn, dat kunnen de mensen zijn van de Godavarikolonie in India waarvoor ons vastenproject is. Het is nooit de bedoeling in het christendom dat je alleen je weg gaat, je eigen boontjes dopt en met niemand te maken hebt. Een gelovige mens trekt altijd met anderen op, de berg op, of de berg af, of zo maar met elkaar hier in deze kerk. Maar het gaat er wel om dat ons alledaagse leven onder het licht van God komt te staan. Dat licht dat soms verblindend kan zijn… De vrienden van Jezus kunnen er van meepraten. Maar ze moesten nog wel even hun mond houden, staat er in het verhaal. Sommige momenten in je leven, houd je voor je, die bewaar je voor een intiem ogenblik.
Ik hoop voor ons, u en mij, dat in deze vasten in ons groeien mag die diepe vertrouwdheid die Jezus ons laat zien. Hij laat zien dat Hij geliefd is door God, zijn Vader. Dat Hij mensen hierin meeneemt. Dat Hij ons plaatst in het licht van God. Als alles duister is… de Eritreeër die nu een tijdje bij ons in de abdij kan er van meepraten, heel zijn familie is uitgemoord. Hij is dankbaar voor het licht waarin hij wordt meegenomen. Maar ook Jelle is dankbaar dat er weer licht schijnt op zijn weg nu hij eindelijk een nieuwe baan heeft gevonden en opgenomen is in het arbeidsproces.
Laten wij in deze week mensen meenemen en samen met hen ontdekkingen doen. We kunnen ons verwonderen over wat we samen ontdekken. Licht moeten wij ontvangen in deze – voor de wereld – duistere dagen. Misschien moeten we dat licht zelf brengen!
Joost Jansen, norbertijn
