overweging op 31 januari 2016. Soms sta je met een tegendraadse boodschap. Althans tegendraads ten opzichte van de groep waarvoor je staat. Zo overkwam het mij maandagavond in het gemeentehuis bij de hoorzitting over de eventuele komst van 500 vluchtelingen. Ik mocht beginnen. Op de tribune zei iemand halfluid: daar heb je dat christelijke geneuzel.
Ik was tegendraads omdat ik die vluchtelingen verwelkom terwijl de overgrote meerderheid in de raadszaal bezwaren had. Waar komt mijn tegendraadsheid uit voort? Uit mijn geloof. De Schriftwoorden over bevrijding, genezing, opvang van de kwetsbare en tevens die boodschap van geloof, hoop en liefde, moeten wel vandaag vervuld worden. Ze moeten vandaag concreet worden. En het zijn alleen mensen die dat kunnen doen. Niemand anders.
Ik heb mijn verhaal maandagavond in het gemeentehuis van Heesch gehouden en men heeft mij niet de zaal uitgezet. Bij Jezus gebeurt dat wel. Hij wordt verbannen omdat Hij de mensen tegen de haren in strijkt. Maar soeverein gaat Hij midden tussen hen door zoals de joden door het water van de Rode zee heen trokken, op weg naar het beloofde Land. En waarom zijn ze kwaad? Het heeft met Jezus’ boodschap en uitstraling te maken. Uiteindelijk heeft het met betrokkenheid op mensen te maken. Het heeft uiteindelijke alleen maar met liefde te vandoen, alleen maar met liefde. Maar wel liefde die heel veelzijdig is en veel verder gaat dan de emotie.
Paulus de apostel heeft met zijn Hooglied van de liefde – die wij als lezing hebben genomen – de kern van Jezus’ boodschap samengevat. Hij is ongetwijfeld geïnspireerd door Griekse en Romeinse schrijvers van zijn tijd, maar tegelijkertijd is Paulus helemaal christelijk. Paulus noemt zichzelf het uitverkoren werktuig van Jezus. Jezus giet zijn boodschap meestal in concrete verhalen met mensen en gebeurtenissen die voor iedereen herkenbaar zijn. Paulus kan soms heel filosofisch zijn. Met het Hooglied van de liefde is hij wat filosofisch maar wel zo herkenbaar dat velen deze tekst nemen bij hun huwelijk of bij andere feestelijke aangelegenheden. Wat raakt hen hierin? Alleen de laatste zin? ‘Nu echter blijven geloof, hoop en liefde, de grote drie; maar de liefde is de grootste.’ Of ook de beschrijving van de kwetsbaarheid van de liefde en het mededogen, de barmhartigheid die dan geboden worden?
Dat mijn inbreng in de raadszaal als ‘christelijke geneuzel’ bestempeld wordt, heeft - lijkt mij - hiermee te maken. Want in de discussie over de opvang van vluchtelingen gaat het om onze houding. Het gaat om barmhartigheid en gastvrijheid. ‘Ik was een vreemdeling en jullie hebben mij opgenomen’, heeft Jezus elders gezegd. Het is een van de werken van barmhartigheid in het verhaal van Jezus. Hierdoor wil ik me laten leiden. Hierdoor dienen we ook als geloofsgemeenschap ons te laten leiden. We hebben geen andere weg te gaan, willen we niet ontrouw worden aan wat ons is toevertrouwd. En daar wringt de schoen, denk ik. De meeste mensen op die avond in de raadszaal lieten zich leiden louter door eigen emoties, door eigen zorgen, door eigen angst. Een beetje perspectief van Elders was er niet bij. Een beetje over eigen grens heen kijken, ook niet. Hier in deze viering doen we dat wel. We lezen verhalen die ons perspectief bieden en de richting wijzen. Kom voor je mening uit en blijf er trouw aan, in het evangelie. In het Hooglied van de liefde bij Paulus gaat het over daadwerkelijke liefde. Liefde in actie wat oneindig veel meer is dan alleen een emotioneel hart.
Als we ons laten leiden door deze twee verhalen in de komende week dan zijn we trouw in onze overtuiging, dan zijn we trouw in de zorg voor gemeenschap en voor verbinding. Dat is het doel van die liefde die de hoogste gave is ten opzichte van geloof en hoop. Ik denk dat we het hier allemaal mee eens zijn. En doen we het dan ook? Durven we het in onze gesprekken op te nemen voor mensen die aan onze deur kloppen? Of praten we mee met de grootste schreeuwers? Kun je aan ons merken dat we gelovige christenen zijn?
Joost Jansen, norbertijn
